มันเป็นอาการที่ไม่มีวันเข้าใจ
เงียบจนเกินเหงา เจ็บแปลบถึงข้างใน
รับรู้ลึกซึ้งเดียวดายแต่เพียงผู้เดียว
สิ่งที่มีก็มีเพียงแค่ความจริง เราไม่มีใคร
ได้ยินเสียงแว่วดังข้างในหู
เป็นเสียงที่ทำอย่างไรให้มันแผ่วลง
ไม่รู้ เกิดอาการ ตั้งแต่วัน เธอนั้นพูดคำอำลา
และจากในครั้งนั้น เมื่ออยู่เงียบๆ ทีไร
ได้ยินแต่เสียงของใครคนนั้น
ที่ทำโลกนี้เหลือเพียงแต่ฉัน
และมันจะก้องกังวานไปนานสักเท่าไร
เหมือนหัวใจกำลังเป็นโรคร้าย
ใจฉันโดนความเงียบมันทำร้าย
ยังนึกกลัวว่าฉันจะอยู่ไปไม่ไหว
หากวันหนึ่งความเงียบดังเกินไป
คอยทำตัวเองให้มีผู้คนรอบกาย
ให้ได้ยินเสียง ของใครๆ มากมาย
จนมันกลบเสียงบางคนที่เคยรักกัน
กลบอย่างไรก็ยังคงเหลือความจริง
เธอนั้นไม่อยู่
คำสุดท้ายเคยดังข้างในหู
แต่แล้วเวลาผ่านไปทำไมยังดังไม่รู้
บอกตัวเอง เปิดเพลงฟัง อีกครั้งให้เพลงมันดัง
จนกลบความเวิ้งว้าง บนโลกที่ไม่มีใคร
ได้ยินแต่เสียงของใครคนนั้น
ที่ทำโลกนี้เหลือเพียงแต่ฉัน
และมันจะก้องกังวานไปนานสักเท่าไร
เหมือนหัวใจกำลังเป็นโรคร้าย
ใจฉันโดนความเงียบมันทำร้าย
ยังนึกกลัวว่าฉันจะอยู่ไปไม่ไหว
หากวันหนึ่งความเงียบดังเกินไป
คำสุดท้ายเคยดังข้างในหู
แต่แล้วเวลาผ่านไปทำไมยังดังไม่รู้
บอกตัวเอง เปิดเพลงฟัง อีกครั้งให้เพลงมันดัง
จนกลบความเวิ้งว้าง บนโลกที่ไม่มีใคร
ได้ยินแต่เสียงของใครคนนั้น
ที่ทำโลกนี้เหลือเพียงแต่ฉัน
และมันจะก้องกังวานไปนานสักเท่าไร
เหมือนหัวใจกำลังเป็นโรคร้าย
ใจฉันโดนความเงียบมันทำร้าย
ยังนึกกลัวว่าฉันจะอยู่ไปไม่ไหว
หากวันหนึ่งความเงียบดังเกินไป